Κι αν είναι λάθος???

     Πάλι αυτές οι αναμνήσεις έρχονται.. Όπως έρχονται κάθε νύχτα, κάθε μέρα... Πάλι αυτές οι αναμνήσεις δεν φεύγουν, δεν χάνονται... Και δεν είναι ότι είναι άσχημες αναμνήσεις απλά σε κάνουν λίγο μελαγχολικό… Δεν είναι ότι δεν θέλεις να τα σκέφτεσαι, δεν είναι ότι δεν θες να θυμάσαι τα παλιά απλά σε κάνουν να νοσταλγείς ωραίες, γλυκές στιγμές με άτομα που ίσως να μην έχεις πλέον στην ζωή σου… Απλά κάποιες φορές οι αναμνήσεις εμφανίζονται μπροστά σου, είναι παντού και πάντα σε ακολουθούν… Όσο και να θέλεις να κρυφτείς, είναι εκεί και σε ακολουθούν σε κάθε βήμα της ζωής σου… Όσο και να θέλεις να τις αποφύγεις δεν μπορείς… Το ερώτημα είναι όμως δεν μπορείς ή δεν θέλεις καταβάθος??? Πως μπορείς να αποφύγεις κάτι που ποτέ δεν είχες αφήσει πίσω σου… Πως μπορείς να προχωρήσεις παρακάτω όταν αυτό που σε πονάει το κουβαλάς πάνω σου σαν φυλακτό και δεν το αφήνεις να φύγει??? Γιατί κρατάμε πάνω μας κάτι που μας πληγώνει, κάτι που δεν μας κάνει καλό? Γιατί ακόμη θυμάμαι τα παλιά και δεν μπορώ επιτέλους να προχωρήσω παρακάτω? Ήσουν κάτι αληθινό ή είσαι απλά μια φαντασίωση, μια φανταστική εικόνα, μια εμμονή του μυαλού?

     Φταίω εγώ ή φταις εσύ? Ποτέ δεν θα μάθουμε κι αυτό είναι που με καίει… Αν ήξερα θα σταματούσα να τα σκέφτομαι, θα σε ξεχνούσα… Θα προχωρούσα παρακάτω… Αλλά κάθε βήμα που κάνω σε βρίσκω εκεί! Σε κάθε βήμα μου συγκρίνω τα πάντα και τους πάντες με σένα! Σε κάθε βήμα μου σκέφτομαι εσένα και αυτό που ζήσαμε, αυτό που είχαμε… 

     Σκέφτομαι ότι αν έκανα κάτι διαφορετικά ίσως τώρα να σε είχα… Ίσως τώρα να ήμασταν μαζί… Αλλά δεν έκανα τίποτα… Σε είδα να φεύγεις και σε άφησα να φύγεις… Σε έχασα… Και σκέφτομαι γιατί??? Γιατί είμαστε τόσο εγωιστές και δεν λέμε τι νιώθουμε, την ώρα που πρέπει και στα άτομα που πρέπει?? Γιατί πρέπει να χάσουμε κάτι για να καταλάβουμε την αξία του? Γιατί όταν έχουμε την ευκαιρία δεν το κάνουμε γιατί απλά θεωρούμε τον άλλον δεδομένο…??? Σε είχα δεδομένο.. Δεν σε είχα ποτέ, αλλά ήξερα πως ότι και να συνέβαινε εσύ θα ήσουν εκεί… Κι όμως έκανα λάθος… Σε άφησα να φύγεις… Δεν προσπάθησα καν… Και τώρα μετά από 2 χρόνια ακόμη σε σκέφτομαι. Σκέφτομαι όσα μπορούσα να κάνω και δεν έκανα, όλα αυτά που μπορούσα να σου πω και δεν είπα, ενώ εσύ είχες κάνει αρκετά για μένα! Κι αν έκανα κάτι όμως, θα ήμασταν τώρα μαζί? Θα μου μιλούσες ακόμη? Θα ήσουν δικός μου? Θα σε είχα μόνο για μένα?

Όλα αυτά που μου έρχονται στο μυαλό κάθε φορά που σε σκέφτομαι με σκοτώνουν, με αρρωσταίνουν… Κι αν ήταν λάθος?? Κι αν όλα όσα έκανα μαζί σου ήταν λάθος?? Κι αν δεν έπρεπε ποτέ να τα παραιτήσω και έπρεπε να παλέψω για μας? Τι θα συμβεί αν έχω κάνει το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου?? Κι αν έχω αφήσει να χαθεί ‘το άλλο μου μισό’ έτσι απλά? Κι αν ποτέ δεν βρω κάποιον καλύτερό του? Τι γίνεται αν αυτός ήταν ο ‘ένας’ για μένα? Τι γίνετε αν μια μέρα ξυπνήσω και καταλάβω ότι όλα είναι πλέον αργά και ότι όλα πήγαν χαμένα περιμένοντας να κάνεις εσύ το πρώτο βήμα, περιμένοντας εσύ να γυρίσεις πίσω ξανά? Πως μπορώ να ξέρω ότι εσύ δεν ήσουν για μένα ο ένας, και πως εσύ ήσουν μια απλή περιπέτεια και ότι έκανα την σωστή επιλογή να μην κάνω τίποτα για να σε διεκδικήσω? 

Video: Ποιος - Στέλιος Ρόκκος

 

‘Κρατάει καιρό αυτή η ανάγκη κρυμμένη μέσα μας βαθειά
και δεν τολμάει η αγάπη να μας ανοίξει τα φτερά
Κι εγώ πεθαίνω στην ματιά σου και θέλω τόσα να σου πω
να αφεθώ στην αγκαλιά σου να ταξιδέψω κι όπου βγω ...

Ποιός θα κάνει το βήμα ποιός , ποιός θα ανοίξει την πόρτα ποιός ?
ποιός θα πει όσα νοιώθει ποιός να σπάσει η σιωπή ..
Ποιός θα κάνει το βήμα ποιός , ποιός θα ανάψει τα φώτα ποιός ?
ας τολμούσες καρδία μου ναι , να ήσουν εσύ ...
Ας μου 'λεγες έλα έλα έλα έλα μαζί ...

Κρατάει καιρό αυτή η ανάγκη περνάει και χάνεται η στιγμή
στα φώτα λούζετε ο δρόμος κι εμείς ακόμα στην σιωπή
Κι εγώ πεθαίνω στην ματιά σου και θέλω τόσα να σου πώ
να αφεθώ στην αγκαλιά σου να ταξιδέψω κι όπου βγω ...

Ποιός θα κάνει το βήμα ποιός , ποιός θα ανοίξει την πόρτα ποιός ?
ποιός θα πει όσα νοιώθει ποιός , να σπάσει η σιωπή ...
Ποιός θα κάνει το βήμα ποιός , ποιός θα ανάψει τα φώτα ποιός ?
ας τολμούσες καρδία μου ναι , να ήσουν εσύ ..
Ας μου 'λεγες έλα έλα έλα έλα μαζί ... ’

     Όλα αυτά είναι εκείνα που θα ήθελα να σου πω μα δεν είπα ποτέ… Δεν ξέρω αν έκανα καλά που δεν έκανα εγώ αυτό το βήμα, δεν ξέρω αν όλο αυτό είναι ένα μεγάλο λάθος… Αλλά θα ήθελα να ερχόσουν και να μου έλεγες έλα έλα έλα έλα μαζί… Μαζί!!!! Όχι μόνη μου, όχι μόνος σου αλλά μαζί… Το ξέρω ότι πολλές φορές δεν δείχνω όσα νιώθω, δεν εκφράζομαι εύκολα και δεν παραδέχομαι τα αισθήματα μου εύκολα αλλά θα ήθελα να με καταλάβαινες λίγο, θα ήθελα να επέμενες λίγο ακόμη, θα ήθελα να περίμενες ακόμη λίγο. Ήθελα χρόνο, χώρο και λίγη σιγουριά ακόμη!!! Δεν ξέρω αν έκανα σωστά ή όχι, αν πήρα την σωστή απόφαση, απλά φοβάμαι μην έρθει ποτέ η μέρα που θα μετανιώσω για τα πράγματα που δεν έκανα ή που δεν είπα. Έχω μάθει να μην μετανιώνω για τίποτα στην ζωή μου, ιδιαίτερα για τις επιλογές μου… Ξέρω ότι τώρα τα βλέπω πιο καθαρά τα πράγματα, αλλά αυτό συμβαίνει γιατί έχω αλλάξει, έχω ωριμάσει λίγο πιο πολύ. Και σίγουρα τώρα θέλω άλλα πράγματα από αυτά που έψαχνα τότε… Βλέπω τα πράγματα διαφορετικά. Τότε οι επιλογές μου φαίνονταν σωστές για μένα, τώρα ίσως να έχω άλλες προτεραιότητες. Αυτό δεν σημαίνει ότι έκανα λάθος επιλογές, απλά εκείνο το χρονικό διάστημα έκανα αυτό που πίστευα σωστό με βάση τις απόψεις και τα θέλω μου. 

     If two people are meant to be together, eventually they'll find their way back! Αυτό το πιστεύω και σε αυτό ελπίζω.. Τώρα στο μόνο που ελπίζω είναι η μοίρα… Αν εμείς πρέπει να είμαστε μαζί τότε μια μέρα ίσως μας ξαναδοθεί η ευκαιρία για κάτι καινούργιο, για κάτι καλό… Ίσως σε δω μια μέρα μέσα στον δρόμο και να κάνουμε ότι δεν έγινε τίποτα και να αρχίσουμε πάλι από την αρχή… Προς το παρόν μου αρκεί να ξέρω ότι είσαι καλά, χαρούμενος και ευτυχισμένος. Μου αρκεί να σε βλέπω έστω και φιλικά… Τουλάχιστο έτσι έχω ακόμη μια τυφλή ελπίδα πως τίποτα δεν έχει τελειώσει μεταξύ μας ακόμη… Έστω και σαν φίλοι να βλεπόμαστε που και που, και να λέμε ότι είχαμε ωραίες και ευχάριστες αναμνήσεις ο ένας από τον άλλον μου αρκεί!  

Ίσως μια μέρα να βρω επιτέλους το θάρρος και να μας δώσω μια δεύτερη ευκαιρία… Ίσως μια μέρα να βρω το θάρρος και να προσπαθήσω!!! Ίσως μια μέρα να ξεπεράσω τα όρια μου και να κάνω εγώ αυτό το βήμα!

Skorpinazzz

xxxxxxxxxx

Ένας χορός...

     Ένας χορός που περίμενε για πάντα, από πάντα… Κάτι που πολλοί θα ήθελαν να πάνε, θα ζήλευαν και θα ήθελαν να είχαν την ευκαιρία να πάνε σ’ αυτό τον χορό. Αυτή ήταν όμως μπουχτισμένη από αυτούς τους χορούς, από το πλήθος, την υποκρισία, τα πρέπει και τα μη! Ένιωθε τόσο κρύα που ούτε η ακριβή της γούνα δεν μπορούσε να την ζεστάνει! Ένιωθε τόσο κρύα που η ζεστασιά του χώρου δεν την ζέστανε ακόμη κι αν οι πλούσιοι φίλοι της είχαν ακριβοπληρώσει τον χώρο για να είναι όλα στην εντέλεια. Ένιωθε τόσο κρύα επειδή ο κόσμος την άφηνε παγερή, όλα την άφηναν αδιάφορη. Ένιωθε τόσο κρύα που ο κόσμος της φαινόταν τόσο κοντά μα όλο και πιο μακριά. , τόσο κρύα που κανείς δεν μπορούσε να την ζεστάνει! Και ήθελε να τρέξει, να φύγει μακριά, να χαθεί.. Μα δεν μπορούσε! Έπρεπε να μείνει εκεί, έπρεπε να δείχνει χαρούμενη και ευτυχισμένη. Ήταν ελεύθερη αλλά στα αλήθεια ήταν κλειδωμένη μέσα σε αυτό τον κόσμο, στα πλούτη και την ψευτιά, στην δική τους φυλακή! Έμεινε εκεί αλλά μέσα στο μυαλό της είχε φύγει 100 χιλιόμετρα μακριά, καιρό τώρα!!!

     

     Και έτσι έβαζε κάθε νύχτα το ψεύτικο χαμόγελό της, ντυνόταν κι αυτή κάθε νύχτα με ψέματα και υποκρισία και έμενε εκεί γιατί αυτό είχε μάθει να κάνει, γιατί αυτό την είχαν μάθει να κάνει. Έλεγε ότι μισούσε τα ψέματα και την υποκρισία των ανθρώπων του κύκλου της αλλά στο τέλος κατάληξε και αυτή να κάνει το ίδιο! Έλεγε ψέματα σε όλους ότι περνούσε καλά, συμπεριφερόταν λες και απολάμβανε το όλο σκηνικό, λες και της άρεσαν όλα αυτά. Αυτά που είχε βαρεθεί, αυτά που είχε σιχαθεί, αυτά που κάποτε της άρεσαν αλλά τώρα δεν την γέμιζαν.

     Και πέρασε καιρός έτσι, από πάρτι σε πάρτι, από δεξίωση σε δεξίωση, βλέποντας τα ίδια άτομα και κάνοντας συζητήσεις για θέματα που δεν την ένοιαζαν. Της μιλούσαν μα δεν άκουγε, την ρωτούσαν μα απαντούσε μηχανικά, της έκαναν κομπλιμέντα μα δεν την ένοιαζε… Απαντούσε μηχανικά, χαμογελούσε μηχανικά, προσπαθούσε να είναι φιλική και ευγενική αλλά μέσα της ήξερε ότι όλα αυτά δεν ήταν γι’ αυτήν. Όλο αυτό το σκηνικό ήταν ένα μεγάλο λάθος, ένα μεγάλο αστείο. Ήταν στα αλήθεια φιλική και ευγενική απλά όλο αυτό δεν ήταν για αυτήν, δεν την γέμιζε πια, δεν άνηκε εκεί.

     Και ήθελε να τρέξει να φύγει, να χαθεί… Και έτρεξε, μια μέρα πήρε το θάρρος και έτρεξε μακριά, μέσα στο πλήθος περιπλανιόταν και ένιωσε για λίγο ελεύθερη, διαφορετική, κι όμως φαινόταν ακόμη ίδια με τους άλλους! Φορούσε ακόμη την γούνα της! Αυτή η γούνα είχε τιμή, είχε ιστορία, είχε πάνω τις αναμνήσεις που δεν ήθελε να ξέρει, που δεν ήθελε να θυμάται! Και τα πάρτι είχαν τιμή, όλα αυτά τα φορέματα, τα κουστούμια, τα φαγητά, όλος αυτός ο κόσμος που ήταν εκεί είχε τιμή!! Μια κρύα τιμή, μια τιμή για όλα!

     Τόσο καιρό ήθελε να μπει μέσα σ’ αυτό τον κόσμο, μέσα σ’ αυτό τον κύκλο.. Τόσο καιρό έκανε τα πάντα για να μπει μέσα, ήθελε τόσο πολύ να γίνει ένα με αυτούς αλλά τώρα έκανε τα πάντα για να φύγει μακριά τους! Κατάλαβε ότι αυτό που ζούσε δεν ήταν γι’ αυτήν, ήξερε ότι δεν είχε αυτό που ήθελε εκεί, αυτό που την γέμιζε, αυτό που της ταίριαζε!

     Περπατούσε γρήγορα μα τρομαγμένα, δεν ήξερε όμως που πήγαινε. Σκεφτόταν μα δεν μιλούσε, δεν μιλούσε για καιρό τώρα, η σιωπή είχε γίνει η καλύτερη της φίλη! Και περπατούσε χωρίς να καταλαβαίνει που ήταν μέχρι που κάτι την σταμάτησε! Έφτασε εκεί, μπροστά σ’ αυτό το μεγάλο κτίριο με το μεγάλο ρολόι.. Στεκόταν εκεί και το χάζευε, και της άρεσαν τα ρολόγια. Καθόταν εκεί και άκουγε το θόρυβο που έκανε. Ο μεγάλος δείκτης έκρυβε τον μικρό, η ώρα ήταν 12.  Εκεί τα είχε ξεχάσει όλα, για 5 λεπτά είχε χαθεί μέσα στην βοή του δρόμου, μέσα στην βαβούρα και τον θόρυβο των περαστικών και των αυτοκινήτων! Είχε χαθεί μέσα στον μαγευτικό ήχο που έκανε το ρολόι! Και γύρισε πίσω και είδε, είδε δύο μάτια να την κοιτάνε! Δύο μάτια να την λυτρώνουν, δύο μάτια να την ζεσταίνουν τόσο πολύ που ξεχάστηκε! Αυτή δεν μιλούσε, δεν σκεφτόταν, δεν ήξερε τι να κάνει. Αυτός ο άγνωστος της γέμιζε το κενό που τόσοι άλλοι δεν μπορούσαν, που τόσοι άλλοι δεν προσπάθησαν καν. Και τότε ο χρόνος σταμάτησε για λίγο, σταμάτησε ο χρόνος σε εκείνη την στιγμή! Και αυτός της χαμογέλασε και αυτή του χαμογέλασε και μετά χάθηκαν μέσα στο πλήθος… Τίποτα δεν είχε σημασία τώρα, η ψυχή βρήκε αυτό που έψαχνε. Βρήκε μια σπίθα ελπίδας, η οποία ήταν αρκετή για να ζεστάνει την κρύα της καρδιά. 

     Μια σπίθα είναι αρκετή για να δώσει ζωή και δύναμη στην καρδιά μας να συνεχίζει να ζει και να ελπίζει! Ήταν δυο άνθρωποι από διαφορετικούς κόσμους, δύο άνθρωποι διαφορετικοί μεταξύ τους αλλά είχαν κάτι κοινό! Είχαν την ίδια ενέργεια, ένιωθε ο ένας τον άλλον, υπήρχε χημεία μεταξύ τους! Και όπως έχουμε μάθει στην χημεία δύο πράγματα συμβαίνουν πάντα. Πρώτον τα αντίθετα έλκονται με ελκυστικές δυνάμεις μεγαλύτερες από αυτές που τα άτομα ξεχωριστά έλκονται από τον εαυτό τους. Δεύτερον όταν αυξάνεις την θερμοκρασία μιας αντίδρασης τότε αυξάνετε και η σύνθεσή της αντίδρασης!

     Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου φέρει η ζωή  και ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου τύχει. Στον έρωτα δεν επιλέγουμε εμείς ποιον θα ερωτευτούμε, δεν επιλέγουμε πότε θα συμβεί αυτό αλλά και ούτε σε ποια φάση της ζωής μας θα μας βρει! Δεν είναι κάτι που μπορείς να ελέγξεις, απλά συμβαίνει ξαφνικά και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να το ζήσεις! Στον έρωτα δεν βλέπεις με τα μάτια σου αλλά επιλέγεις το ταίρι σου με τα μάτια της καρδιάς. Κάποιες φορές η καρδιά βλέπει πράγματα που οι άνθρωποι πολλές φορές αγνοούν. Η αγάπη αναζητά ερεθίσματα της καρδιάς και όχι των ματιών ή του σώματος.

Video:  Rihanna- Stay ft. Mikky Ekko

              

                       

     

     Δεν ξέρω για πόσο θα μείνεις αλλά θέλω να μείνεις εδώ για μένα, μαζί μου για όσο κρατήσει αυτό. Όχι μόνο για σήμερα αλλά και κάθε μέρα της ζωής μας όσο θα είμαστε μαζί! Σε θέλω εδώ, να ζούμε μαζί το κάθε λεπτό μας. Μαζί μου, μόνο για μένα!

Skorpinazzz