Ένας χορός...

     Ένας χορός που περίμενε για πάντα, από πάντα… Κάτι που πολλοί θα ήθελαν να πάνε, θα ζήλευαν και θα ήθελαν να είχαν την ευκαιρία να πάνε σ’ αυτό τον χορό. Αυτή ήταν όμως μπουχτισμένη από αυτούς τους χορούς, από το πλήθος, την υποκρισία, τα πρέπει και τα μη! Ένιωθε τόσο κρύα που ούτε η ακριβή της γούνα δεν μπορούσε να την ζεστάνει! Ένιωθε τόσο κρύα που η ζεστασιά του χώρου δεν την ζέστανε ακόμη κι αν οι πλούσιοι φίλοι της είχαν ακριβοπληρώσει τον χώρο για να είναι όλα στην εντέλεια. Ένιωθε τόσο κρύα επειδή ο κόσμος την άφηνε παγερή, όλα την άφηναν αδιάφορη. Ένιωθε τόσο κρύα που ο κόσμος της φαινόταν τόσο κοντά μα όλο και πιο μακριά. , τόσο κρύα που κανείς δεν μπορούσε να την ζεστάνει! Και ήθελε να τρέξει, να φύγει μακριά, να χαθεί.. Μα δεν μπορούσε! Έπρεπε να μείνει εκεί, έπρεπε να δείχνει χαρούμενη και ευτυχισμένη. Ήταν ελεύθερη αλλά στα αλήθεια ήταν κλειδωμένη μέσα σε αυτό τον κόσμο, στα πλούτη και την ψευτιά, στην δική τους φυλακή! Έμεινε εκεί αλλά μέσα στο μυαλό της είχε φύγει 100 χιλιόμετρα μακριά, καιρό τώρα!!!

     

     Και έτσι έβαζε κάθε νύχτα το ψεύτικο χαμόγελό της, ντυνόταν κι αυτή κάθε νύχτα με ψέματα και υποκρισία και έμενε εκεί γιατί αυτό είχε μάθει να κάνει, γιατί αυτό την είχαν μάθει να κάνει. Έλεγε ότι μισούσε τα ψέματα και την υποκρισία των ανθρώπων του κύκλου της αλλά στο τέλος κατάληξε και αυτή να κάνει το ίδιο! Έλεγε ψέματα σε όλους ότι περνούσε καλά, συμπεριφερόταν λες και απολάμβανε το όλο σκηνικό, λες και της άρεσαν όλα αυτά. Αυτά που είχε βαρεθεί, αυτά που είχε σιχαθεί, αυτά που κάποτε της άρεσαν αλλά τώρα δεν την γέμιζαν.

     Και πέρασε καιρός έτσι, από πάρτι σε πάρτι, από δεξίωση σε δεξίωση, βλέποντας τα ίδια άτομα και κάνοντας συζητήσεις για θέματα που δεν την ένοιαζαν. Της μιλούσαν μα δεν άκουγε, την ρωτούσαν μα απαντούσε μηχανικά, της έκαναν κομπλιμέντα μα δεν την ένοιαζε… Απαντούσε μηχανικά, χαμογελούσε μηχανικά, προσπαθούσε να είναι φιλική και ευγενική αλλά μέσα της ήξερε ότι όλα αυτά δεν ήταν γι’ αυτήν. Όλο αυτό το σκηνικό ήταν ένα μεγάλο λάθος, ένα μεγάλο αστείο. Ήταν στα αλήθεια φιλική και ευγενική απλά όλο αυτό δεν ήταν για αυτήν, δεν την γέμιζε πια, δεν άνηκε εκεί.

     Και ήθελε να τρέξει να φύγει, να χαθεί… Και έτρεξε, μια μέρα πήρε το θάρρος και έτρεξε μακριά, μέσα στο πλήθος περιπλανιόταν και ένιωσε για λίγο ελεύθερη, διαφορετική, κι όμως φαινόταν ακόμη ίδια με τους άλλους! Φορούσε ακόμη την γούνα της! Αυτή η γούνα είχε τιμή, είχε ιστορία, είχε πάνω τις αναμνήσεις που δεν ήθελε να ξέρει, που δεν ήθελε να θυμάται! Και τα πάρτι είχαν τιμή, όλα αυτά τα φορέματα, τα κουστούμια, τα φαγητά, όλος αυτός ο κόσμος που ήταν εκεί είχε τιμή!! Μια κρύα τιμή, μια τιμή για όλα!

     Τόσο καιρό ήθελε να μπει μέσα σ’ αυτό τον κόσμο, μέσα σ’ αυτό τον κύκλο.. Τόσο καιρό έκανε τα πάντα για να μπει μέσα, ήθελε τόσο πολύ να γίνει ένα με αυτούς αλλά τώρα έκανε τα πάντα για να φύγει μακριά τους! Κατάλαβε ότι αυτό που ζούσε δεν ήταν γι’ αυτήν, ήξερε ότι δεν είχε αυτό που ήθελε εκεί, αυτό που την γέμιζε, αυτό που της ταίριαζε!

     Περπατούσε γρήγορα μα τρομαγμένα, δεν ήξερε όμως που πήγαινε. Σκεφτόταν μα δεν μιλούσε, δεν μιλούσε για καιρό τώρα, η σιωπή είχε γίνει η καλύτερη της φίλη! Και περπατούσε χωρίς να καταλαβαίνει που ήταν μέχρι που κάτι την σταμάτησε! Έφτασε εκεί, μπροστά σ’ αυτό το μεγάλο κτίριο με το μεγάλο ρολόι.. Στεκόταν εκεί και το χάζευε, και της άρεσαν τα ρολόγια. Καθόταν εκεί και άκουγε το θόρυβο που έκανε. Ο μεγάλος δείκτης έκρυβε τον μικρό, η ώρα ήταν 12.  Εκεί τα είχε ξεχάσει όλα, για 5 λεπτά είχε χαθεί μέσα στην βοή του δρόμου, μέσα στην βαβούρα και τον θόρυβο των περαστικών και των αυτοκινήτων! Είχε χαθεί μέσα στον μαγευτικό ήχο που έκανε το ρολόι! Και γύρισε πίσω και είδε, είδε δύο μάτια να την κοιτάνε! Δύο μάτια να την λυτρώνουν, δύο μάτια να την ζεσταίνουν τόσο πολύ που ξεχάστηκε! Αυτή δεν μιλούσε, δεν σκεφτόταν, δεν ήξερε τι να κάνει. Αυτός ο άγνωστος της γέμιζε το κενό που τόσοι άλλοι δεν μπορούσαν, που τόσοι άλλοι δεν προσπάθησαν καν. Και τότε ο χρόνος σταμάτησε για λίγο, σταμάτησε ο χρόνος σε εκείνη την στιγμή! Και αυτός της χαμογέλασε και αυτή του χαμογέλασε και μετά χάθηκαν μέσα στο πλήθος… Τίποτα δεν είχε σημασία τώρα, η ψυχή βρήκε αυτό που έψαχνε. Βρήκε μια σπίθα ελπίδας, η οποία ήταν αρκετή για να ζεστάνει την κρύα της καρδιά. 

     Μια σπίθα είναι αρκετή για να δώσει ζωή και δύναμη στην καρδιά μας να συνεχίζει να ζει και να ελπίζει! Ήταν δυο άνθρωποι από διαφορετικούς κόσμους, δύο άνθρωποι διαφορετικοί μεταξύ τους αλλά είχαν κάτι κοινό! Είχαν την ίδια ενέργεια, ένιωθε ο ένας τον άλλον, υπήρχε χημεία μεταξύ τους! Και όπως έχουμε μάθει στην χημεία δύο πράγματα συμβαίνουν πάντα. Πρώτον τα αντίθετα έλκονται με ελκυστικές δυνάμεις μεγαλύτερες από αυτές που τα άτομα ξεχωριστά έλκονται από τον εαυτό τους. Δεύτερον όταν αυξάνεις την θερμοκρασία μιας αντίδρασης τότε αυξάνετε και η σύνθεσή της αντίδρασης!

     Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου φέρει η ζωή  και ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου τύχει. Στον έρωτα δεν επιλέγουμε εμείς ποιον θα ερωτευτούμε, δεν επιλέγουμε πότε θα συμβεί αυτό αλλά και ούτε σε ποια φάση της ζωής μας θα μας βρει! Δεν είναι κάτι που μπορείς να ελέγξεις, απλά συμβαίνει ξαφνικά και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να το ζήσεις! Στον έρωτα δεν βλέπεις με τα μάτια σου αλλά επιλέγεις το ταίρι σου με τα μάτια της καρδιάς. Κάποιες φορές η καρδιά βλέπει πράγματα που οι άνθρωποι πολλές φορές αγνοούν. Η αγάπη αναζητά ερεθίσματα της καρδιάς και όχι των ματιών ή του σώματος.

Video:  Rihanna- Stay ft. Mikky Ekko

              

                       

     

     Δεν ξέρω για πόσο θα μείνεις αλλά θέλω να μείνεις εδώ για μένα, μαζί μου για όσο κρατήσει αυτό. Όχι μόνο για σήμερα αλλά και κάθε μέρα της ζωής μας όσο θα είμαστε μαζί! Σε θέλω εδώ, να ζούμε μαζί το κάθε λεπτό μας. Μαζί μου, μόνο για μένα!

Skorpinazzz